Ziemowit Szczerek: To są dziwne wiersze. Dziwne i na czasie. Dziwne i frapujące. Dziwne i wkręcające się w oko, ucho i mózg — jak rysunki, od których nie można oderwać oczu. Są trochę tym, czym byłoby twoje życie, gdyby ci się śniło.

Łukasz Orbitowski: Momentami zabawne, czasem przepełnione smutkiem, zawsze błyskotliwe — uwielbiam wiersze Zalibarka!

Magdalena Grzebałkowska: Poezję Zalibarka należy mieć zawsze przy sobie, na wypadek sytuacji nie do zniesienia. Na przykład podczas wizyty na SOR-ze, albo gdy pociąg doznaje opóźnienia 118 minut i może to ulec zmianie, albo na zebraniu rodziców w szkole. Wystarczy wtedy otworzyć drzwi do jednego ze światów poety i schronić się w pakamerze jego wyobraźni. Można sobie przynieść stamtąd bloczek pumeksu.

Agnieszka Taborska: Podglądanie świata w wierszach i kolażach sto lat po ukazaniu się pierwszego
Manifestu surrealizmu. Z cudownością, snami, Hopperem, Disneyem, Elvisem, Žižkiem i biskupami w tle.

Jakub Woynarowski: W słowie „pakamera” zawiera się intrygująca dwuznaczność: odsyła ono — jako nazwa magazynu, w którym pakuje się i przechowuje towary — do zjawisk z obszaru produkcji na skalę przemysłową, a zarazem — jako synonim rupieciarni czy swojskiej kanciapy — do typowo ludzkiej sfery prywatnych sentymentów i zaniedbań. To symboliczna przestrzeń letargu, w której można odurzać się swoją nieistotnością, zatracając ­— w duchu surrealistycznym — dotychczas spełniane funkcje w nadziei na zyskanie nowych, zaskakujących właściwości. Przy odrobinie szczęścia pakamera stanie się bowiem wunderkamerą — gabinetem cudowności, oferującym niemonitorowane przejścia do szarmanckich wynaturzeń. Zbiór poezji Zalibarka stanowi nie tylko barwny katalog tego rodzaju ekscesów, ale również rodzaj instrukcji postępowania z nielirycznością nierozplenioną. Czasy, w których przyszło nam żyć, sprzyjają zresztą tego rodzaju praktykom. Jeśli prześledzimy daty powstania wierszy opublikowanych w książce, zauważymy, że wiele (jeśli nie większość) z nich powstała w epoce pandemicznych lockdownów. Być może zatem nieprzypadkowo w tytule Pakameron kryje się również skojarzenie z Dekameronem — klasycznym zbiorem nowel Giovanniego Boccaccia, którego bohaterom literacka zabawa pozwoliła przetrwać czas zarazy.