Zalibarek: Rysowałem w gorączkowym ciągu, bez żadnych kalkulacji, bezpośrednich inspiracji, bez podglebia ideologicznego — radosny „world building”, bezwolne poddanie się grze skojarzeń. Powstały setki rysunków (ołówek, tusz, pastele suche, kredki, węgiel), które sprzedawałem za pośrednictwem kilku galerii — SD, Galerii Anny Iglińskiej, Este i paru innych, których nazw już nie pamiętam. Wtedy miałem najwięcej wystaw i wystąpień, odbiór był żywy i entuzjastyczny, ale dość szybko połapałem się, że te zbyt gwałtowne paroksyzmy wyobraźni prowadzą mnie w rejony, które zostały już zawłaszczone przez popowych sprzedawców „imaginacyjnego rozpasania” o głośnych nazwiskach: Dali, Beksiński, Starowieyski, Giger. Temat „wydumisk” został zamknięty. Z tamtych fascynacji pozostali mi jedynie Schulz i Bellmer. Niesprzedane prace rozdałem znajomym, niektóre zniszczyłem.